Bardzo często zauważamy, że osoby z zespołem Aspergera nie rozpoznają innych osób!
Ponieważ aspi bywają inteligentni, więc zauważają, że rozpoznawanie innych przydaje się w życiu wyrabiają sobie ciekawe metody identyfikacji ludzi. Jedni rozpoznają po fryzurze (dramat po wizycie u fryzjera) inni potrafią zapamiętywać charakterystyczne ubrania, czasem rozpoznają po głosie… Ale rozpoznawanie i zapamiętywanie rysów twarzy bywa dla nich niedostępne.
Taka dysfunkcja zwana jest prozopagnozją.
Jak działa u nas rozpoznawanie rysów twarzy?
Interpretacja obrazu jest prowadzona w naszych mózgach wieloetapowo. Sygnał przechodzi przez korę wzrokową w płacie potylicznym, potem w płacie skroniowym sygnał idzie dwoma drogami (Ungerleider i Mishkin (1982)). W jednym szlaku wyodrębniane są informacje o kształcie i kolorze w drugim o ruchu i miejscu. Później te informacje są agregowane w całość i następuje interpretacja tego co widzimy.
W naszych mózgach wyodrębniono 25 obszarów zajmujących się przetwarzaniem bodźców wzrokowych.
Badania naukowe wskazują, że istnieje wyspecjalizowany obszar: zakręt wrzecionowaty, a szczególnie wrzecionowaty obszar twarzowy FFA (fusiform face area). Często dysfunkcja tego obszaru związana jest również z agnozją topograficzną – czyli niezdolnością do orientowania się w terenie.
Na podstawie innych badań wiadomo, że osoby z zespołem Aspergera widzą szczegóły a nie widzą ogółu. Przykładem takiego zniekształcenia jest interpretacja tego obrazka:
Bardzo często osoba z zespołem Aspergera widzi małe literki, ale nie zauważa, że są ułożone w większe litery.
Prawdopodobnie podobnie jest z postrzeganiem twarzy – osoba widzi poszczególne elementy, czyli: nos, usta, oczy, ale nie widzi całości – czyli twarzy.